Charlotte Glorie

voorpagina · biografie · de cd · concerten · gastenboek · columns . contact

Lieve Bram,

Laat ik maar met de deur in huis vallen. Ik mis je! Toen ik in mei hoorde dat je ermee wou stoppen, dacht ik dat ik dat wel aankon, maar nu het zover is… Natuurlijk gun ik je een rustige ouwe dag, maar… Ik vind het niks zonder jou. Zaterdag, bij de tv-intocht van Sinterklaas, leek alles hetzelfde: opgewonden kindergeschreeuw, een fanfare die “Zie ginds komt de stoomboot” speelde en het paardengebries, maar toen begon Sinterklaas te praten, of nou ja, iemand die probeerde op hem te lijken. Deze stem was hoger, jonger, had niet die rust, die pretlichtjes en die mengeling van vriendelijkheid en strengheid die jouw stem zo prachtig en speciaal maakte. Hij deed zijn best hoor, de nieuwe Sinterklaas, maar tjonge, wat miste ik jou.

Besef jij wel wat dit voor mij betekent? De stem is alles voor mij. De meeste mensen zijn vooral een stem. Natuurlijk zijn ze ook wel de woorden die ze zeggen, ze zijn een geur die ik ruik, een hand op mijn schouder of drie zoenen bij een begroeting, maar de stem is datgene waaraan ik ze herken en wat in mijn hoofd klinkt als ik aan ze denk. En nu wordt er ineens van mij verwacht dat ik aan deze nieuwe stem de oude, vertrouwde naam Sinterklaas koppel. Dat gaat niet zomaar. Stel je eens voor dat iemand op het Sinterklaasjournaal tegen heel kijkend Nederland zegt: “Deze man van dertig jaar zonder baard, zonder mijter, gekleed in een trainingspak, tennisracket in de hand, rijdend op een brommertje, noemen we vanaf nu Sinterklaas.” Nou, dat zou niemand toch pikken? Maar ik zal wel moeten! Ik ontkom er niet aan om de voor mij wereldschokkende verandering, die Sinterklaas heeft ondergaan, te aanvaarden.

Nu snap ik als volwassene dat jij na vijfentwintig jaar het stokje wel eens aan een ander wilt doorgeven. Maar voor blinde kinderen is dit onbegrijpelijk en zelfs angstaanjagend. Sinterklaas zorgt toch al voor een hoop verwarring. Als kind van zes had ik door dat de Sinterklaas op het blindeninstituut in Grave met een zachte ‘G’ sprak, terwijl de Goedheiligman in mijn woonplaats Egmond een Noord-Hollandse tongval had. “Allemaal hulpsinterklazen,” zeiden mijn ouders, maar bij mij was de twijfel gezaaid. Een paar dagen later was ik met mijn vriendinnetje Esther in het winkelcentrum, omdat daar Zwarte Pieten zouden komen. Ineens hoorde ik de stem van Esthers grote broer en ik riep: “Hé Hans,” waarop hij antwoordde: “Hans? Ik ben de Hoofdpiet.” Esther lachte me uit: “Gekkie! Dacht je nou echt dat dat Hans was?”

Ik vond het onvoorstelbaar dat zij zich zo makkelijk voor de gek liet houden. Tegelijk benijdde ik haar en alle ziende kinderen omdat ze zich, meegesleept door wat ze zagen, konden verliezen in een wereld van fantasiewezens en pratende dieren. Ik hoorde op televisie alleen maar mensen met verdraaide stemmen praten, terwijl andere kinderen griezelden van een draak of ontroerd huilden om Bambi.

Juist daarom was het zo fijn dat Sinterklaas vijfentwintig jaar lang dezelfde stem was, een stem waarvan je wist wat je eraan had! Ik hoop voor alle blinde kinderen dat ze gauw wennen aan de nieuwe tv-Sinterklaas en dat hij, ondanks alle hulpsinterklazen met andere stemmen, weer een vaste waarde wordt om in te geloven. Want blinde kinderen dompelen zich net zo graag onder in magie als hun ziende leeftijdgenoten. Blinde volwassenen ook trouwens! Ik zet vanavond mijn schoen en zal vol spanning afwachten of er wat in komt. Op 5 december ga ik de longen uit mijn lijf zingen in de hoop dat Sinterklaas pakjes zal brengen. Het feest gaat door, maar het zal nooit meer zo magisch zijn als toen Sinterklaas nog jouw stem was. Lieve Bram, ik mis je!

Het ga je goed. Een dankbare groet van Charlotte.

Reacties: