Charlotte Glorie

voorpagina · biografie · de cd · concerten · gastenboek · columns . contact

Handboek

“Met Sander Jansen van Office Market!” Zijn stem klinkt zo enthousiast dat ik even denk dat ik een oude studievriend aan de telefoon heb. Maar nee, in dat geval zou Sander er niet “van Office Market” aan toevoegen. Voordat ik de kans krijg om te zeggen dat ik niets nodig heb, vertelt hij dat Office Market voor mij als ondernemer een zeer aantrekkelijk aanbod van kantoorartikelen als pennen en agenda’s heeft. Om hem doeltreffend en definitief de mond te snoeren antwoord ik zodra hij een adempauze houdt: “Ik heb niets aan pennen en agenda’s, want ik ben blind.” Het blijft even stil en dan wordt met een droge klik de verbinding verbroken. Blijkbaar kwamen blinden in zijn handboek “Telefonisch verkopen” niet voor. Wat een luchtbel! Door zijn naam te noemen, wilde hij de indruk wekken een persoonlijke band met mij op te bouwen, maar zodra ik iets van mezelf liet zien, haakte hij af.

Precies het omgekeerde gold voor die chauffeur, die begon te juichen toen  ik zijn bus instapte: “Oh mevrouw, u bent blind, wat leuk! Ik heb net op een cursus geleerd hoe ik met jullie moet omgaan, dus nou kan ik dat op u uitproberen. Achter mij is een mooi eenpersoons plekje vrij, gaat u daar maar zitten.” ”Ja maar ik wil liever wat verder naar achteren zitten zodat ik straks…” “Mevrouwtje, niet te bescheiden, neemt u dat stoeltje nou maar en vertelt u me waar u eruit moet, dan waarschuw ik u.” Wat een luchtbel! Deze man was helemaal niet geïnteresseerd in mij persoonlijk, maar zag mij enkel als een representant van de groep die in zijn handboek “Omgaan met blinden” werd beschreven.

Aan deze twee voorvallen moest ik denken toen ik las dat Arke zijn medewerkers voortaan verplicht om iedereen die het reisbureau binnenstapt een hand te geven om het persoonlijk contact met klanten te bevorderen en zo ongetwijfeld de omzet te verhogen. Zelf vind ik dit handen schudden alleen maar lastig. Ja, probeer maar eens, zonder oogcontact te kunnen maken, in te schatten wanneer het gewenst is en wanneer niet. Stel je voor: bij het ene reisbureau steek ik enthousiast mijn hand uit, maar hij zwaait doeloos rond omdat hij niet wordt gezien of, nog erger, hij beroert plotseling een naar voren stekende ballonbuik. Bij het volgende reisbureau houd ik wijselijk mijn handen bij me en hoor, te laat, aan de pijnlijke stilte, gevolgd door een verlegen lachje, dat de reisverkoper niet in zijn handboek “handen schudden” heeft gelezen hoe om te gaan met blinden die niet doorhebben wat zijn bedoeling is.

En waar eindigt dit? Schudden we binnenkort ook de hand van de slager of de treinconducteur? Als verkopers mij het gevoel willen geven dat ik uniek ben, neem ik geen genoegen met alleen een handdruk, ongevraagde hulp of een plichtmatig opgelepelde naam omdat dat nou eenmaal in hun handboek “Klantenbinding” staat. Ooit kochten Guus en ik in Maastricht een sorbet, samen met mijn oud-buurvrouw zuster Gabriël. Pas twee jaar later kwamen Guus en ik weer in diezelfde ijssalon en toen zei de verkoper: “Jullie zijn hier eerder geweest met een hele vrolijke non. Hoe is het met haar?” Nou, toen voelde ik me gekend, of op zijn minst gezien.

Weet je wat? Voortaan schudden we alleen nog maar handen in situaties waarin we de ander echt persoonlijk willen leren kennen en niet vanwege economisch gewin. Voor mij is het simpel: als ik het onnodig vind, doe ik net alsof ik de uitgestoken hand niet opmerk. Dat klinkt misschien cru, maar als ik jou, beste lezer, bij een eventuele ontmoeting een hand geef en mijn naam noem, betekent dit wel dat ik echt belangstelling heb voor wie jij bent. Ja, de gesprekken met opdrachtgevers en het inspelen op hun specifieke thematische wensen vind ik het leukste van het artiest-zijn. Dat doe ik vanuit mijn hart. Daar heb ik geen handboek voor nodig. 

Reacties: