Column zoiets heerlijks

"Hè mam, alweer gekookte aardappelen met rode kool en draadjesvlees? En jus in een kuiltje! Dat is zó 1962. We leven nu in 1982! Je maakt altijd alleen maar aardappelen, groente, vlees". "Nee kind, dat is niet waar. Ik bak ook wel eens pannenkoeken of patat!" "Klopt! En dat vind ik heerlijk! Maar meestal eten we de standaard Hollandse pot. Kun je niet eens iets moderners koken?

En mijn moeder was de beroerdste niet. Ze raadpleegde de Margriet, de Libelle en haar schoonzus en maakte macaroni en nasi. Meer dan wat blokjes ham en een uitje zat er niet in, maar we smulden ervan.

Toch was ik nog niet tevreden. "Mam, pap, kinderen uit mijn klas gaan wel eens naar de Chinees. Daar eten ze iets wat paté heet, o nee, saté. En sommigen gaan naar een Italiaans restaurant. Daar hebben ze een soort pannenkoek met groente en saus." "Nieuwerwetse gekkigheid," zei mijn vader. "Op een pannenkoek hoort zoetigheid, zoals stroop of suiker, geen groente en saus." "Ja, pap, jij gooit overal stroop overheen, zelfs over de bruine bonen!" Toch gingen we met het hele gezin een keer eten bij de Italiaan. Daar maakte ik kennis met carpaccio, pizza en tiramisu, de drie grote liefdes van mijn leven!

Vanaf die avond wilde ik het liefst elke dag Italiaans eten of andere exotische dingen. Maar negen van de tien dagen was het toch aardappelen met snijbonen en een sudderlapje of zuurkoolstamppot met rookworst. Zuuuurkool, het woord alleen al! Met rooookworst! Dat was voor ouwe zuurpruimen, die ook nog eens naar rook stonken, niks voor mij. "Als je op jezelf woont," zei mijn moeder, "mag je elke dag al die aparte liflafjes koken!"

En inderdaad, toen ik eenmaal baas was op eigen fornuis probeerde ik van alles uit. Ik was trots op alle nieuwe dingen die ik ontdekte en die ook nog prima bleken te smaken. Een paar gerechten gingen altijd goed, dus die zette ik vaak aan gasten voor: mijn witlofschuitjes met zoete aardappelsalade, mijn couscoustahine met wortel en abrikoos en mijn zelfgemaakte chocolademousse met frambozen, daar waren zelfs mijn ouders enthousiast over.

Op een gegeven moment raakte ik uitgekeken, of liever uitgeproefd, op telkens diezelfde maaltijden. Ik kreeg zo'n gevoel van: "is dit nou alles?" Een typisch gevalletje culinaire midlifecrisis. Dus ik snuffelde eens rond op de site hipperecepten.nl. om mijn oude recepten een beetje een nieuwe twist te geven! Nou, een beetje een nieuwe twist…? Een complete aardverschuiving was het… Van een tekst in het Swahili had ik waarschijnlijk meer begrepen dan van deze recepten.

Wat dacht u van het volgende borrelhapje of nee, ik moet zeggen, amuse: Blini's van zeewier met ingelegde radijs en crème van edamame. Edamame? Zou dat Edammer kaas zijn of zo?

Of neem dit voorgerecht: Salade van gegrilde cactus (nopales), avocado en queso.

En lijkt dit hoofdgerecht u lekker: Houtgerookte aubergine met labneh, dukkah en granaatappel?

En dit dessert: Gefermenteerde ananas met chili en koriander-ijs?

Het duizelde me. Wat zou ik allemaal moeten leren? En hoeveel tijd zou het kosten om dit soort maaltijden te bereiden?

Maar ja, ik wilde een nieuwe twist, dus besloot ik eerst voor mezelf, nee, nog niet voor gasten, een aantal van deze hippe recepten uit te proberen. Ik koos de eenvoudigste uit, waarvan ik een aantal ingrediënten in elk geval kende. Het voorgerecht werd een soepje van geroosterde mais met vanille-limoenroom. Als hoofdgerecht besloot ik me te wagen aan een Thaise rode curry met jackfruit en pandanrijst. En ik verheugde me al op het nagerecht: Matcha-tiramisu met kokos en sesamcrumble.

Met behulp van de site maakte ik een enorme boodschappenlijst. Een halve dag lang struinde ik alle winkels en marktkramen in de wijde omgeving af. Tot mijn grote blijdschap lukte het me om alles te vinden. Van de meeste dingen die ik kocht had ik geen idee wat ik ermee moest. Maar als ik nauwgezet alle instructies op de site opvolgde, dan moest het toch lukken?

Nee, het werd een ramp! De vanillelimoenroom ging schiften toen hij in aanraking kwam met het soepje van geroosterde mais. Bij mijn pogingen om de jackfruit open te snijden en het vruchtvlees eruit te spatelen, prikte ik me voortdurend aan de stekelige schil. Toen het mes ook nog uitschoot en mijn duim ging bloeden als een rund, besloot ik de Thaise rode curry dan maar zonder jackfruit te maken. Wel zonde van die grote, dure vrucht.

Vervolgens brandde het deeg van de sesamcrumble aan en werd één grote zwarte stinkende plak, waar ik geen kruimels meer van kon maken.

Nadat ik alles in de vuilnisbak had gekieperd, belde ik ten einde raad mijn moeder. "Mam, mag ik alsjeblieft bij jou komen eten?" "Ja hoor schat, gezellig!" Uitgeput liet ik me aan de ouderlijke tafel op een stoel vallen. "Eet smakelijk kind," zei mijn moeder en zette een bord voor me neer. Ik proefde gekookte aardappelen, groene kool en een gehaktbal. In een kuiltje lag een flinke schep jus, gemaakt van pure moederliefde. Nog nooit van mijn leven had ik zoiets heerlijks gegeten!